Twierdza
Przemyśl
August von Mackensen
August von Mackensen (ur. 6 grudnia1849 r. w Haus Leipnitz, zm. 8 listopada 1945 r. w Burghorn) feldmarszałek niemiecki, dowódca wojsk niemieckich i austro-węgierskich podczas ofensywy pod Gorlicami i Tarnowem w maju 1915 r., zdobywca Belgradu w 1915 r. i Bukaresztu w 1916 r.
Kariera wojskowa
W 1869 r. wstąpił do elitarnego 2 Regimentu Huzarów Śmierci jako zwykły kawalerzysta.
Następnie bierze udział w wojnie francusko – pruskiej (1870-71). Podczas kampanii (3 grudnia 1871 r.) otrzymuje awans na podporucznika.
Następnie zostaje zdemobilizowany. W cywilu kończy studia agronomiczne w Halle.
13.05.1873 r. powraca do służby wojskowej. Jako młody oficer daje się poznać przełożonym, którzy dostrzegają w nim świetny materiał na oficera. W 1875 r. zostaje dostrzeżony podczas manewrów przez dowódcę 5 Armii. Zostaje zaproszony do sztabu. Podczas pobytu w sztabie pisze pracę o historii walk 2 regimentu huzarów, która zostaje nagrodzona przez przełożonych i świadczy, o dużych talentach taktycznych drzemiących w młodym wojskowym.
9 lipca 1876 r. awansuje na porucznika i zostaje przydzielony do sztabu generalnego, gdzie odbywa staż pomimo, ze nie ukończył Szkoły Wojennej. W sztabie Generalnym otrzymuje przydział do jego sekcji zajmującej się opracowywaniem strategii walki na wschodnim obszarze wojennym (Rosja, Bałtyk, Skandynawia i Bałkany).
W 1884 r. otrzymuje przydział do sztabu VII Korpusu w Munsterze.
W tym czasie tylko przez rok dowodzi szwadronem w Metz.
15.10.1888 r. otrzymuje promocje na majora i zostaje przydzielony do sztabu pułku 4 dywizji w Brombergu.
21.01.1891 r. powraca do sztabu, gdzie bierze udział w pracach planistycznych nad plan Schlieffena.
W tym samym roku bierze udział w manewrach i po raz pierwszy zostaje zaprezentowany cesarzowi Wilhelmowi II. Po tym spotkaniu przyśpiesza jego kariera wojskowa.
17.06.1893 r. w wieku 45 lat (23 lata służby) zostaje dowódcą elitarnego 1 pułku Leib Husarów (stanowił on cesarską własność ).
27.01.1894 r. awansuje na podpułkownika.
22.03.1897 r. odbiera promocję na pułkownika.
W 1898 r. opuszcza Gdańsk i zostaje adiutantem cesarza. Wyróżnienie to jest szczególnym dowodem zaufania i otwiera Mackensenowi drogę do wyższych stopni oficerskich.
W 1900 r. awansuje na generała majora.
W 1901 r. powraca do Gdańska, w którym obejmuje komendę elitarnej Brygady Huzarów (złożonej z 1 i 2 Leib Regimentu).
W 1903 r. obejmuje komendę gdańskiej 36 DP z czym łączy się awans na generała porucznika. W tym samym czasie pełni równocześnie funkcję pierwszego adiutanta cesarza.
W 1908 r. otrzymuje w komendę XVII Korpus Armijny z siedzibą w Gdańsku. Funkcję pełni do 1914 r. Równocześnie awansuje na generała kawalerii.
Wojna
W momencie wybuchu wojny jego XVII Korpus przynależy do 8 Armii von Pritwiza mającej operować w Prusach przeciwko Rosjanom. Początkowo dzieli on losy całej armii ponosząc klęskę w starciu z Rosjanami. Jego Korpus w bitwie pod Gąbinem traci znaczną część swojej siły żywej.
Kiedy odmienia się los, za zmianą głównodowodzącego armią, bierze udział w zwycięskich walkach w Prusach (Tannenberg oraz I bitwa wokół Mazurskich jezior).
Od Hindenburga otrzymuje komendę 9 Armii. Na jej czele prowadzi zwycięskie boje o Łódź i pod Warszawą. Za ich przebieg zostaje nagrodzony najwyższym pruskim odznaczeniem bojowym - Pour le Mérite.
Na wiosnę 1915 r. zostaje przeniesiony wraz z nowoutworzoną 11 Armią do Galicji. Tu dowodzi Grupą Armii Mackensen (Heeresgruppe Mackensen) składającej się z jego 11 Armii oraz 4 Armii austro-węgierskiej, która dokonuje przełamania pod Gorlicami i Tarnowem. W wyniku walk odzyskano Przemyśl oraz Lwów. Za odbicie tego ostatniego otrzymuje dębowe liście oraz 22.06.1915 r. awans na feldmarszałka.
Po raz kolejny talent Mackensena daje się poznać podczas walk z Rosjanami o Brześć i Pińsk.
Końcem 1915 r. zostaje przeniesiony na front serbski. Obejmuje dowództwo nad Grupą Armii Mackensen (Heeresgruppe Mackensen) składającej się z jego 11 Armii, 3 Armii austro- węgierskiej i 1 Armii bułgarskiej. Tu utalentowany strateg śmiałym manewrem zajmuje Belgrad. Odnosi jednak połowiczny sukces, gdyż znaczna część Serbów wycofuje się do Albanii i z czasem zasila wojska ententy na fronyach greckim oraz włoskim. Przez Serbów do dzisiaj postrzegany jako wspaniałomyślny przeciwnik, który docenił ich bohaterstwo fundując w Belgradzie pomnik upamiętniający serbskich obrońców stolicy.
Kolejny raz daje o sobie znać podczas kampanii rumuńskiej. Dowodząc połączonymi siłami sojuszniczymi już w grudniu 1916 r. zajmuje Bukareszt (6.12.). Rumunów pokonuje po przeprawieniu swych sił po moście pontonowym zbudowanym przez austriackich saperów na Dunaju.
W 1917 r. zostaje jemu powierzone stanowisko gubernatora okupowanej Rumunii.
Po wojnie
Zostaje na krótko internowany przez aliantów.
W 1920 r. zdemobilizowany przechodzi w stan spoczynku.
