Twierdza
Przemyśl
Dmitrij Grigorjewicz Szczerbaczow
Dmitrij Grigorjewicz Szczerbaczow ( Дмитрий Григорьевич Щербачёв) (ur. 18 lutego 1857 r., zm. 18 stycznia 1932 r. w Nicei) – rosyjski generał piechoty.
Edukacja wojskowa
Rozpoczął ją od Gimnazjum Wojskowe im. Batchina w Orle (1873 r.). Naukę kontynuował w elitarnej Michajłowskiej Akademii Artylerii w Petersburgu, którą opuścił w 1876 r.. Uzupełnił ją kończąc w 1884 r. Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego.
Kariera wojskowa
Oficerem (podporucznikiem) został w 1876 r. obejmując komendę w 3 konnej artyleryjskiej baterii. Od 30.08.1877 r. objął funkcję w gwardyjskiej konno – artyleryjskiej brygadzie.
12.04.1881 r. został porucznikiem.
Po zakończeniu Akademii Sztabu Generalnego rozpoczął służbę w Petersburskim Okręgu Wojskowym. Funkcje sztabowe i dowódcze pełnił w poszczególnych petersburskich jednostkach.
12.04.1890 r. został podpułkownikiem.
17.04.1894 r. promowany na pułkownika.
We wrześniu 1898 r. obejmuje funkcję szefa sztabu 2 DP Gwardii.
Od maja 1899 r. oficer ds. zadań specjalnych w sztabie Wojsk Gwardii Petersburskiego Okręgu Wojskowego.
Od czerwca 1901 r. dowódca 145 Nowoczerkaskiego pp, a w maju 1903 r. Pawłowskiego Pułku Gwardii Cesarskiej.
10.05.1903 r. promowany na generała majora.
W czasie "krwawej niedzieli" (9 stycznia 1905 r.) w Petersburgu bezpośrednio dowodził wojskami tłumiącymi demonstrację. Za stłumienie buntów w Kronsztadzie i buntów w 6 batalionie saperów trafia w 1906 r. do carskiej świty.
W tym samym czasie obejmuje komendę 1 Finlandzkiej Brygady Piechoty.
24.01.1907 r. komendant Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego.
Reformuje tam nauczanie, które opiera się na doświadczeniach wojny japońsko-rosyjskiej. W tym celu odmładza kadrę wykładowczą.
29.11.1908 r. mianowany generałem lejtnantem.
Od 14.12.1912 r. dowódca IX Korpusu Armijnego.
Wojna.
Na czele IX Korpusu walczył w bitwie galicyjskiej i zajął Lwów.
We wrześniu 1914 r. powierzono jemu zadanie zdobycia Przemyśla.
W okresie kwiecień – październik 1915 r. objął w komendę 11 Armię. Następnie do kwietnia 1917 r. dowodził 7 Armią należącą do Frontu Południowo-Zachodniego.
Od kwietnia 1917 r. był pełnomocnikiem króla Rumunii. Jednocześnie dowodził rosyjskimi jednostkami Frontu Rumuńskiego. W grudniu 1917 r. zezwolił na formowanie polskich formacji wojskowych na terytorium Rumunii.
Następnie od 1918 r. rozformowywał rosyjskie jednostki w Rumunii. Starał się powstrzymać ich rozkład. Zawarł z Niemcami porozumienie pokojowe w Foksanach czym uratował wojska rumuńskie przed klęską.
W marcu 1918 dał zgodę na wejście wojsk rumuńskich do Besarabii.
Chwilowo osiadł w Rumunii.
Po wojnie
Starał się organizować wsparcie dla armii białych. Od stycznia 1919 r. przybył z Rosji do Paryża, gdzie starał się o pomoc aliantów dla Armii Ochotniczej. W wyniku konfliktu zrezygnował z funkcji i osiadał w Nicei, gdzie pozostawał na utrzymaniu króla Rumunii.
