Twierdza
Przemyśl
Erich Georg Alexander Sebastien von Falkenhayn
Erich Georg Alexander Sebastien von Falkenhayn (ur. 11 września 1861 w Białochowie k. Grudziądza, zm. 8 kwietnia 1922 w Lindstedt pod Poczdamem)
Niemiecki generał pułkownik, w latach 1914–1916 naczelny dowódca armii niemieckiej. Turecki marszałek armii.
Kariera wojskowa
Do służby wojskowej przeznaczyli go rodzice, kierując do elitarnej szkoły kadetów w Chełmnie. Następnie naukę pobierał w berlińskiej szkole kadetów.
W 1880 r. rozpoczyna służbę wojskową. Jako podporucznik zostaje skierowany do 91 oldenburskiego pułku piechoty.
Edukację wojskową kontynuuje w Akademii Wojskowej Gross – Lichterfelde. Po ukończeni Akademii Sztabu Generalnego w 1890 r. zostaje jej wykładowcą. Dzięki koneksjom rodzinnym zostaje nauczycielem samego cesarza, a następnie w 1893 r. trafia do pruskiego Sztabu Generalnego.
W latach 1896–1899 po wystąpieniu z armii pruskiej, był instruktorem w armii chińskiej. Po powrocie do Niemiec otrzymuje przydział do toruńskiej 21DP. Uchodzi za specjalistę do spraw chińskich. Nie dziwi więc powierzenie jemu komendy korpusu ekspedycyjnego wysłanego do Chin w celu stłumienia powstania bokserów (1900-01).
Po powrocie awansuje na majora. W 1903 r. podejmuje służbę w niemieckim Sztabie Generalnym. Od tego momentu jego kariera przyśpiesza. Zostaje dowódcą elitarnego berlińskiego pułku Leib-gwardii. Pełni też funkcje szefa sztabów korpusów w Strassburgu i Magdeburgu.
W 1913 r. zostaje pruskim ministrem wojny i funkcję tę pełni do stycznia 1915 r.
Wojna
Po zdymisjonowaniu Helmutha von Moltke zostaje mianowany na głównodowodzącego armii. Początkowo prezentuje koncepcję zwycięstwa militarnego nad ententą na froncie zachodnim. Przegrywa jednak tzw. „wyścig do morza”. Piętrzące się problemy na wschodnim teatrze wojennym zmuszają go do przejściowej zmiany taktyki na defensywną i skierowanie wysiłku wojennego przeciwko Rosji i Serbii. Opracowuje plan przełamania pod Gorlicami. A następnie przyczynia się do upadku Serbii. Nie doceniając Rosjan i uważając błędnie, że pełne ich pokonanie jest niemożliwe, koncentruje siły ponownie na zachodzie próbując znaleźć rozstrzygniecie pod Verdun. Popada przez to w ostry konflikt z Hindenburgiem oraz Ludendorfem, którzy domagają się ostatecznego rozbicia Rosji.
Jego strategia wykazuje brak wizji. Falkenhayn zamierzał osiągnąć zwycięstwo poprzez doprowadzenie do wykrwawienia sił przeciwnika. Jej przejawem okazują się bitwy pod Verdun i Sommą kosztujące Niemcy utratę znacznej ilości „żywej siły”. Z kolei zlekceważenie możliwości Rosjan spowodowało nieomalże klęskę na froncie wschodnim, kiedy to armie Brusiłowa rozbiły siły austro-węgierskie, nieomalże eliminując z walki austro-węgierskiego sojusznika, który do końca wojny był już uzależniony od niemieckiej pomocy wojskowej.
29 sierpnia 1916 r. został zdymisjonowany z funkcji głównodowodzącego armią.
Wkrótce zostaje przeniesiony do Rumunii, gdzie dowodząc 9 armią, we współdziałaniu z siłami Mackensena przeprowadza zwycięską ofensywę zakończoną zdobyciem Bukaresztu i okupacją Rumunii.
Wiosną 1917 r. zostaje przeniesiony do Turcji. Obejmuje dowództwo Grupy Armii Palestyna. W związku z niepowodzeniem zostaje odwołany do Niemiec (luty 1918 r.).
Od 05.03.1918 r. dowodzi niemiecką 10 Armią, z która zdobywa Białoruś. Tu zostaje mianowany na gubernatora. Odtwarza carską administrację i zwalcza oddziały sowieckie. Okupację Białorusi zakańcza wycofaniem z niej sił niemieckich. W tym celu przeprowadza operację wycofania wojska, która trwa od listopada do końca lutego 1919 r.
