Twierdza
Przemyśl
Franz Conrad von Hötzendorf
Franz Conrad von Hötzendorf (ur. 11.11.1852r. w Penzing, zm. 25.08.192r. w Bad Mergentheim).
feldmarszałek, w latach 1906 – 1917 szef sztabu generalnego (AOK), uważany za jednego z najwybitniejszych głównodowodzących państw centralnych.
Edukację wojskową
Podjął w 1863 r. jako kadet w szkole kadetów w Hainburg an der Donau. Kontynuował ją w latach 1867–1871 w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener-Neustadt. Placówkę opuścił w stopniu podporucznika piechoty.
Kariera wojskowa.
Po ukończeniu szkoły przydzielono go do 11. batalionu strzelców.
Jego kariera przyśpieszyła po 6 latach kiedy został przydzielony do sztabu generalnego. Szybko dał się poznać jako utalentowany sztabowiec, udowadniając swoją wartość podczas aneksji Bośni w 1878 r. i tłumieniu buntu w Dalmacji (1882 r.). Następnie został szefem sztabu 11DP. W tym czasie wprowadził innowację w szkoleniu wojsk zastępując szkolenie w koszarach manewrami polowymi.
Lata 1888 – 1892 spędził jako wykładowca taktyki wiedeńskiej Szkoły Wojennej.
W październiku 1892 r. został dowódcą batalionu w 93. pułku piechoty w Ołomuńcu, a po awansie do stopnia pułkownika objął funkcję dowódcy 1. pułku piechoty w Opawie. W latach 1895–1899 był komendantem pułku piechoty "Kaiser" w Krakowie, później awansowany do generała majora komendantem 55 BP w Trieście, gdzie zdławił powstanie robotników portowych. Po tym wydarzeniu awansował na generała porucznika (FLM – feldmarchall leutnant). W latach 1903–1906 był dowódcą 8 DP w Innsbrucku.
18 listopada 1906 r. objął funkcję szefa sztabu generalnego (AOK), która pełnił do 1911 r. Z funkcji ustąpił przejściowo w związku z konfliktem z ministrem spraw zagranicznych Aloisem von Aehrenthalem. W rzeczywistości przyczyną odwołania był skandal obyczajowy – romans głównodowodzącego z mężatką Giną von Reininghaus (w przyszłości jego drugą żoną) czego nie mogła wybaczyć jemu przyszła, konserwatywna cesarzowa Zyta.
12 grudnia 1912 r. powrócił na stanowisko szefa sztabu. Jego pozycją nie zachwiała afera szpiegowska płk Alfreda Redla, który ujawnił Rosjanom m. in. plany mobilizacyjne i strategiczne ck monarchii.
Wojna.
Conrad uchodził za zwolennika wojny ofensywnej. Jego koncepcje zakładały rozgromienie Serbii (i w konsekwencji jej aneksję przez monarchię), a następnie zwrócenie się pko Rosji i robicie ich sił na polskim teatrze działań wojennych. Był przeciwnikiem rozbudowy fortyfikacji w Galicji, zwłaszcza umocnienia pasma Karpat. W swoich koncepcjach pomijał w ogóle wielkość rosyjskich sił, które w przeważającej sile miały zostać wykorzystane w Galicji. Nie uwzględniał również zamiarów niemieckiego sojusznika, który rozwiązania konfliktu poszukiwał w starciu z Francją i nie przewidywał zaangażowania się na wschodnim teatrze działań wojennych. Manią głównodowodzącego była wojna z Włochami. Jego plany zweryfikowały wydarzenia wojenne. Serbia zdołała oprzeć się austriackiej ofensywie, a walki w Galicji wykrwawiły wojska monarchii dwuczłonowej, która musiała zwrócić się o militarną pomoc niemiecką. Opracował plany kampanii karpackiej, a następnie zwycięskiej ofensywy gorlickiej. W bitwie pod Mojkovacem uległ wojskom czarnogórskim (6-7 stycznia 1916 r.).
Kariera szefa sztabu zakończyła się wraz ze śmiercią cesarza Franciszka Józefa. Mimo to został jeszcze 25.11.1916 r. awansowany do stopnia marszałka polnego. 1.03.1917 r. został odwołany przez nieprzychylnemu jemu Karola I, pozostającego pod wpływem ultrakatolickiej małżonki cesarzowej Zyty Burbon-Parmeńskiej, która nadal nie mogła jemu wybaczyć romansu skutkującego rozwodem.
Po zdymisjonowaniu został dowódcą w Tyrolu Południowym.
Po wojnie
Osiadł w Innsbrucku.
