Twierdza
Przemyśl
Hermann Kövess von Kövesshaza
Hermann Kövess von Kövesshaza (ur. 30 marca 1854 r. w m. Timisoara – zm. 22 września1924 r. w Wiedniu) austro-węgierski feldmarszałek i ostatni Naczelny Dowódca Armii Cesarsko-Królewskiej.
Edukacja wojskowa.
Edukację rozpoczął w szkole kadetów w Hainburgu i kontynuował w Klosterbruck.
Następnie ukończył studia w wiedeńskiej Akademii Techniczno-Wojskowej.
W latach 1876-1878 uczęszczał do Akademii Wojennej w Wiedniu.
Kariera wojskowa.
We wrześniu 1872 r. po ukończeniu szkoły promowany na porucznika otrzymał przydział do 2 pułku inżynieryjnego w Wiedniu.
W 1879 r. awansował na kapitana.
W 1882 r. wysłano go do Dalmacji, gdzie wziął udział w dławieniu buntu. Odznaczony za osiągniecia bojowe.
Mimo to oblewa egzaminy wojskowe (w sztabie generalnym) i zostaje przeniesiony do korpusu piechoty. Jako utalentowany dowódca szybko awansuje wpierw na majora 1890 r.(26 pułk piechoty), a w 1894 r. na podpułkownika. Jako jeden z najmłodszych oficerów w armii awansuje na pułkownika (1896 r.). Wkrótce obejmuje komendę wiedeńskiego 23 pułku piechoty, który od tego momentu uchodzi za elitarny w całej ck armii.
W 1902 r. awansuje na generała majora.
W latach 1902 – 1906 dowodzi 15BP.
W latach 1906-1910 obejmuje dowództwo 8DP w Insbrucku, a 1.05.1907 r. awansuje na generała porucznika (FML).
Wkrótce trafia na stanowisko dowódcy XII Korpusu w Timisoarze.
1.11.1911 r. zostaje generałem piechoty (GdI).
Jego karierę zdaje się powstrzymać skandal religijny. Kovess jako protestant przyczynia się do konwersji na protestantyzm blisko 400 osób (niemieckich katolików). Dzięki jednak wsparciu cesarskiemu pozostaje w służbie wojskowej.
Wojna
Początek I wojny światowej zastał go na froncie wschodnim, gdzie działał dowodzony przez niego korpus. Kovess pomimo starszeństwa rangą zostaje ominięty w dowództwie i zamiast armią nadal dowodzi XII Korpusem. Jego zadaniem było osłanianie Galicji na linii Karpat przed wojskami Brusiłowa. Ponosi podczas tych walk duże straty, które zostały zawinione przez Brudermanna.
Na początku stycznia 1915 r. zostaje przydzielony wraz ze swoim korpusem do grupy armijnej Woyrscha. Podczas ofensywy gorlickiej wsławia się zdobyciem z marszu twierdzy dęblińskiej (Iwanogorod).
W latach 1915-1916 dowodził 3 Armią, działającą na froncie serbskim. Pod komendą Mackensena zdobywa Belgrad i prowadzi udany pościg za cofającymi się Serbami do Czarnogóry i Albanii. Po zwycięstwie nad Serbią objął stanowisko gubernatora wojskowego obszaru okupowanego, którą to funkcję pełnił do lutego 1916 r.
W 1916 r. bierze udział w bitwie pod Isonzo, gdzie udaje się Austriakom przełamać front włoski. Natarcie załamuje ofensywa Brusiłowa na froncie wschodnim, która zmusza AOK (Armeeober Komando) do pilnego przerzucenia sił do Galicji w celu zapobiegnięcia klęsce. W wyniku tego obejmuje po Pfanzer-Baltinie 7 Armię i trafia w Karpaty, gdzie nie tylko blokuje Rosjan, ale zajmuje Czerniowce. Za ten sukces Kövess otrzymał awans na feldmarszałka, a w sierpniu 1917 r. tytuł barona. Wkrótce obejmuje front złożony z 1 i 7 Armii, która wypiera Rosjan z Bukowiny.
We wrześniu 1918 r. zostaje przeniesiony do Bułgarii, jednakże nie jest w stanie uratować zagrożonego frontu i wycofuje siły na pozycje nad Dunajem. Pod koniec wojny przeniesiony do Budapesztu. W listopadzie 1918 r. otrzymał stanowisko głównodowodzącego armii austro-węgierskiej. Funkcję tą pełni w zasadzie tylko formalnie.
Powojnie.
W 1919 r. przeszedł w stan spoczynku. Wcześniej odmówił objęcia komendy sił białych pko węgierskim komunistom. Pochowano go w Budapeszcie.
