Twierdza
Przemyśl
Urodził się 16 września 1860 w Hermannstadt (Sybin, Rumunia), zm. 7 sierpnia 1934 r. w Wiedniu - ck generał pułkownik, ostatni komendant Twierdzy Przemyśl.
Pochodził z saskiej rodziny funkcjonariusza policyjnego.
Edukacja wojskowa.
Naukę rozpoczął w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Szkołę ukończył w 1879 r. uzyskując stopień podporucznika i przydział do 63. Pułku Piechoty.
Kariera wojskowa.
W listopadzie 1884 r. awansuje na porucznika. Cztery lata później odbiera promocję kapitańską z jednoczesnym przeniesieniem do sztabu generalnego. Od 1893 r. ponownie służy w jednostkach liniowych. Po dwóch latach 1 listopada 1894 r. awansuje na majora i powraca do sztabu generalnego. Od 1897 r. ponownie skierowany do jednostek liniowych z czym wiąże się awans na podpułkownika. W latach 1898 – 1899 pełni służbę przy Ministerstwie Wojny. Rok później odbiera promocję na pułkownika z czym wiążę się krótkotrwałe przeniesienie do sztabu generalnego. Od 1900 r. ponownie w Ministerstwie Wojny. Tu służbę pełni do 1906 r. kiedy to w listopadzie odbiera nominację na generała brygady (Generalmajor). W październiku 1908 r. obejmuje komendę 65. Brygady Piechoty w Raab(Austria). W listopadzie 1910 r. awansuje na generała dywizji (FML – Feldmarschallleutnant) co poprzedza objęcie komendy 23. Dywizji Piechoty w Linzu. Od 1911 do 1913 r. dowodzi 28. Dywizją Piechoty w Lublanie. Od 1914 r. zostaje komendantem Twierdzy Przemyśl.
Wojna.
Wojna zastaje go na stanowisku komendanta przemyskiej Twierdzy. Po odparciu pierwszego oblężenia w październiku 1914 r. awansuje w listopadzie na generała piechoty (GdI). Jemu też przypada podjęcie decyzji o kapitulacji fortecy podczas drugiego oblężenia Przemyśla. Decyzję podejmuje po stwierdzeniu, że możliwości obrony zostały przez załogę wyczerpane. Nie korzysta z możliwości ewakuacji i 23 marca 1915 r. dostaje się do rosyjskiej niewoli wraz z ponad 2 tysiącami oficerów i 120 tysiącami żołnierzy i podoficerów. Przebywa pod Niżnym Nowogrodem. Już w niewoli, bo 15 maja 1917 r. awansuje na generała armii (Generaloberst). Z niewoli powraca w lutym 1918 r. Natychmiast zostaje wytoczony mu proces o zdradę. Sprawa prowadzona niejawnie doprowadza w dniu 12 kwietnia 1921 r. do uwolnienia go od stawianych zarzutów. Co więcej zostaje odznaczony orderem Marii Teresy. Nie angażuje się już w życie polityczne. Umiera 7 sierpnia 1934 r. i zostaje pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.
Literatura:
Juliusz Bator „Wojna Galicyjska”.