Twierdza
Przemyśl
Michaił Wasiljewicz Aleksiejew (ros. Михаил Васильевич Алексеев, (ur. 15 listopada 1857 r. w Twerze - zm. 8 października 1918 r. w Krasnodarze) – rosyjski generał i dowódca białych (Armii Ochotniczej).
Edukacja wojskowa
Służbę wojskową rozpoczął w 1873 r.
Równocześnie rozpoczął naukę w moskiewskiej szkole junkierskiej piechoty, którą ukończył w 1876 r.
W 1890 r. ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego (1887-1890).
Służba wojskowa
Po ukończeniu szkoły otrzymał w1.12.1876 r. promocję na chorążego,
Następnie brał udział w wojnie turecko-rosyjskiej (1877-78),
31.10.1878 r. awansował na podporucznika,
25.01.1881 r. otrzymał promocję na porucznika,
15.05.1883 r. został sztabs –kapitanem,
13.05.1890 r. po ukończeniu szkoły sztabu odebrał patent na kapitana,
30.08.1894 r. mianowany na podpułkownika,
05.04.1898 r. awansowany na pułkownika. W tym samym roku obejmuje katedrę historii wojskowości w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego, którą zajmuje do wybuchu wojny z Japonią.
1904-1905 uczestniczy w wojnie japońsko- rosyjskiej. Pełni funkcję generalnego kwatermistrza 3 Armii Mandżurskiej.
30.10.1904 r. otrzymuje promocję generalską (generał major)
Od 30.10.1908 r. generał porucznik. Obejmuje funkcje szefa sztabu Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
W 1912 r. zostaje dowódcą XIII Korpusu Armijnego i funkcję tą pełni do wybuchu wojny.
Wojna
Z wybuchem wojny powierzono mu funkcję szefa sztabu Frontu Południowo - Zachodniego.
24.09.1914 r. awansowany na generała piechoty.
W marcu 1915 r. otrzymuje komendę nad wojskami Frontu Północno-Zachodniego.
W okresie od 08.1915 do 03.1917 r. szef sztabu wodza naczelnego i faktyczny planista operacji strategicznych armii carskiej.
W 1916 r. awansowany na generała adiutanta.
03.1917 r. nakłonił cara do abdykacji. Nie był jednak zwolennikiem rewolucji. Usiłował uchronić armię carską przed rozkładem.
30.08.1917 r. objął funkcję szefa sztabu Wodza Naczelnego, która pełnił Aleksander Korniłow. Stłumił bunt Korniłowa, lecz w jego konsekwencji zrezygnował z funkcji wojskowych.
Na rewolucję październikową zareagował ucieczką do Nowoczerkaska, gdzie faktycznie przystąpił do organizowania zalążków sił białych. W styczniu 1918 r. został naczelnym dowódcą tworzonej przez siebie nad Donem Armii Ochotniczej. W kwietniu objął także funkcję szefa Rady Specjalnej (rządu sił kontrrewolucyjnych).
8.10.1918 r. zmarł na zawał serca w Krasnodarze.