Twierdza
Przemyśl
Mieczysław Orłowicz
Mieczysław Orłowicz (ur. 17.12.1881 r. w Komarnie – zm.04.10.1959 r. w Warszawie).
Był twórcą i propagatorem turystyki zespołowej oraz sportu w Polsce.
Syn notariusza. Większość dzieciństwa spędził w Pruchniku pod Jarosławiem. W okresie dzieciństwa i młodości „zaraził” się pasją turystyki, pociągały go wycieczki krajoznawcze po Galicji. Naukę pobierał w Jarosławiu, Samborze oraz Chyrowie, gdzie ukończył liceum i złożył egzamin maturalny.
Początki swojej kariery zawodowej związał z prawem. Naukę rozpoczął na Uniwersytecie Lwowskim im. Jana Kazimierza. Kontynuował ją w Wiedniu i na krakowskim UJ. W Wiedniu ukończył dodatkowo kurs abiturientów w Akademii Handlowej (1902 r.). Studia ukończył w 1903 r. we Lwowie, tamże odbył bezpłatną praktykę (listopad 1903 – maj 1905) oraz złożył egzamin adwokacki. 5 X 1905 r. promował się na doktora praw we Lwowie.
W 1905 r. podjął studia z historii sztuki i archeologii na Uniwersytecie Lwowskim. Studia te, przerwała służba wojskową w wiedeńskim pułku artylerii w charakterze jednorocznego ochotnika (1906–7). Zakończył je w 1911 r.
Okres studiów był dla niego czasem zaangażowania się w działalność turystyczno -krajoznawczą. Orłowicz organizował liczne wycieczki, w tym o charakterze górskim. W 1906 r. założył lwowski AZS, którego został wiceprezesem w następnym roku. Równocześnie założył i przewodził Akademickiemu Klubowi Turystycznemu (AKT) we Lwowie, a od 1907 r. został wiceprezesem Lwowskiego Klubu Sportowego „Pogoń”. Wiele pisywał na tematy krajoznawstwa i turystyki
Jednocześnie zaangażował się w życie polityczne. Był członkiem licznych młodzieżowych organizacji radykalnych (postępowych) skupiających m. in. socjalistów. Angażował się w bojkot szkół w Kongresówce, zakaz wyjazdu młodzieży polskiej na studia wyższe w Rosji oraz napiętnował stanowisko kardynała Jana Puzyny sprzeciwiającego się sprowadzeniu zwłok Słowackiego na Wawel.
W latach 1914–16 znalazł się w Pradze wśród rzesz Polaków ewakuowanych z Galicji. Należał wówczas do Komitetu Wychodźstwa Polskiego. Od 1916 r. odbywa służbę wojskową. Przydział otrzymuje do Przemyśla. Jednocześnie pełni funkcję delegata Akademii Umiejętności w Krakowie oraz konserwatora zabytków sztuki dla Galicji w Komisji rekwizycyjnej dzwonów i innych przedmiotów metalowych na potrzeby wojenne. W czasie służby ocalił setki dzwonów i innych obiektów zabytkowych od rekwizycji.
W 1918 r. był referentem oświatowym w WP.
W czerwcu 1919 r. Orłowicz obejmuje funkcję kierownika Samodzielnego Referatu dla Spraw Turystyki w Departamencie Ogólnym (od r. 1925 Departamencie Drogowym) Min. Robót Publicznych i pełnił ją do roku 1932, później był (1932–39, 1945–52) kierownikiem referatu (radca) w Wydziale Turystyki Min. Komunikacji. Rozwinął wówczas wszechstronną działalność organizacyjną, teoretyczno -programową i pisarską. Wszedł w skład Państwowej Komisji Ochrony Przyrody oraz Państwowej Rady Ochrony Przyrody (od 1925 r.). W 1922 r. zainicjował powstanie Polskiego Komitetu Olimpijskiego i Związku Polskich Związków Sportowych,. Był również prezesem Polskiego Związku Dziennikarzy i Publicystów Sportowych (od 1924 r.).
Wydawał liczne przewodniki. Orłowicz był czynny, jako zapalony turysta do ostatnich lat życia. Organizował coroczne wycieczki zbiorowe. W ciągu swego życia przewędrował pieszo trasę równą przeszło trzykrotnej długości równika. Zwiedził dokładnie wszystkie dzielnice Polski. Przez wiele lat wpajał w wielotysięczne rzesze turystów, których prowadził w wędrówkach po kraju, idee turystyki czynnej, połączonej z zamiłowaniem do krajoznawstwa, ochrony przyrody i zabytków sztuki.
Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Literatura:
Wikipedia.
Internetowy Polski Słownik Biograficzny.