Twierdza
Przemyśl
Remus von Woyrsch
Remus von Woyrsch (ur. 4.02.1847 r w Pilczycach (obecnie Wrocław)– 06.08.1920 r.) niemiecki feldmarszałek
Pochodził ze starej, niższej szlachty pruskiej.
Kariera wojskowa
Po ukończeniu liceum we Wrocławiu R. Woyrsch wstąpił do 1 Poczdamskiego pułku Gwardii (5.04.1866 r.).
Już w lipcu tego roku wziął udział w bitwie pod Sadową. Wyróżnił się ochronieniem życia księcia Antona von Hohenzollerna, z którym ranny, dostał się do austriackiej niewoli.
Następnie odbył kampanię przeciwko Francji. Za okazane męstwo na polu walki i odniesione rany (bitwa pod St. Privat) otrzymał Krzyż Żelazny.
Następnie służba w sztabie generalnym. Co istotne obejmuje ją bez ukończenia Akademii Wojennej (Kriegsakademie).
W 1896 roku jako pułkownik obejmuje komendę Pułku Fizylierów Gwardii.
W 1897 r. awansuje na generała majora.
W 1901 r. otrzymał awans na dowódcę dywizji (12DP w Nysie).
1903-1904 obejmuje wrocławski VI Korpus piechoty.
Rok później otrzymuje promocję na generała piechoty (generał porucznik).
W 1911 r. przeszedł na własną prośbę w stan spoczynku z jednoczesną promocją do stopnia generała dywizji.
Wojna
W momencie wybuchu wojny powraca do służby. Obejmuje korpus pospolitego ruszenia (Śląski Korpus Landwehry), którego zadaniem było przesłanianie Śląska i wspieranie działań ofensywnych Austriaków w Królestwie.
Zmuszony niepowodzeniami austriackiej ofensywy na Lubelszczyźnie postąpił z pomocą dla Armii Dankla, którą pod Kraśnikiem wyratował spod rosyjskiego kontruderzenia i niechybnego zniszczenia. Korpus Woyrscha w tym okresie operował na lewym skrzydle Dankla, dla którego utrzymał korytarz służący pobitym wojskom austro - węgierskim za drogę odwrotu.
Po załamaniu się działań ofensywnych w Galicji wspierał wojska austriackie broniąc Rosjanom dostępu do Śląska.
W tym czasie jego korpus został włączony do nowotworzonej 9 Armii Hindenburga.
W 1915 r. wyróżnia się w bitwie pod Wągrowcem.
W 1916 r. jego korpus zostaje przemianowany na Grupę Armijną Woyrscha, która dowodził do końca 1917 r., tj. momentu je rozwiązania.
Odznaczył się także podczas ofensywy czerwcowej Brusiłowa (1916) a następnie pod Toruniem, za co otrzymał awans na feldmarszałka (1917 r).
Po zakończeniu wojny objął dowództwo nad okręgiem południowym (śląskim odcinkiem granicy Republiki Weimarskiej)
W stan spoczynku przeszedł w 1920 r. po 50 latach czynnej służby.
