Twierdza
Przemyśl
Svetozar Boroević
Svetozar Boroević (Borojević) (ur.13.12.1856 r. Umetic – zm. 23.05.1920 r. Klagenfurt).
Uważany za jednego z najwybitniejszych strategów defensywnych podczas I wojny Światowej.
Syn chorwackiego oficera straży granicznej. W rzeczywistości posiadał serbskie korzenie, jednakże o sobie mówił Chorwat i to Chorwację uważał za swoja ojczyznę.
Edukacjawojskowa.
Przebiegała typowo. Już w wieku 10 lat podjął naukę w szkole kadetów uczęszczając do szkół wojskowych w Kamienicy i Grazu. W 1875 r. uczęszczał do szkoły kadetów w Liebenau.
Kariera wojskowa.
W 1875 r. otrzymał stopień podporucznika. Jednocześnie otrzymał dowództwo w Chorwackiej Gwardii. Z niej został zwolniony w 1898 r. kiedy to włączono go do ck armii. Mimo to sprawował komendę 42 dywizji gwardii (chorwackiej obrony krajowej).
W 1880 r. awansował na porucznika. W latach 1887 – 1891 zajmował się szkoleniem wojskowym.
W 1892 r. awansował na majora.
W 1897 r. promowano go na pułkownika powierzając funkcję szefa sztabu VII Korpusu.
W 1904 r. otrzymał stopień generała majora. Rok później nadano mu szlachectwo wraz z tytułem barona.
W 1908 r. zostaje mianowany generałem porucznikiem (feldmarschall leutnant ( FLM) oraz od kwietnia 1912 r. dowódcą VI Korpusu.
W 1913 r. awansuje na Generała Piechoty (GdI).
Wojna.
Wojnę rozpoczął na froncie wschodnim, jako dowódca VI Kopusu. We wrześniu 1914 r. objął po Brudermannie dowództwo 3 Armii. Na jej czele oswobodził spod I oblężenia Przemyśl. Następnie na jej czele broni Karpat przed rosyjską ofensywą. Niepowodzeniem kończy się podjęta przez niego próba zdobycia Przełęczy dukielskiej, która miała ck armii otworzyć dostęp do Przemyśla. Mimo to przy wsparciu posiłków udaje się jemu powstrzymać wojska Brusiłowa przed wlaniem się na Nizinę węgierską.
W 1915 r. bierze udział w walkach karpackich podczas ofensywy w Gorlicach.
Wkrótce jednak zostaje wraz z elementami 3 Armii przerzucony na front włoski, gdzie oddano mu w dowództwo nowoutworzoną 5 Armię. Zdołał tu obronić Słowenię. W uznaniu zasług powierzono jemu dowodzenie na froncie włoskim. Tam odparł jedenaście włoskich ofensyw zyskując miano „Króla Isonzo” a wśród wojska miano „Naszego Sweto”.
W konsekwencji 1 maja 1916 r. otrzymał w uznaniu zasług rangę generała pułkownika.
23.08.1917 r. został głównodowodzącym Południowo-zachodniego Frontu, który przemianowano na Grupę Armijną Boroevica.
W styczniu 1918 r, sprzeciwił się podziałowi ck armii na odrębne wojska węgierskie i austriackie.
W lutym 1918 r. powierzono mu rangę marszałka polnego.
Nieomalże do listopada utrzymywał front włoski, który padł po poddaniu go przez wojska, krajów dokonujących secesji z monarchii dwuczłonowej.
W listopadzie zaproponował cesarzowi podjęcie ofensywy na Wiedeń w celu powstrzymania powstania antyhabsburskiego. Po odmowie przeszedł w stan spoczynku i z dniem 1.12.1918 r. został zdemobilizowany.
Po wojnie zadeklarował chęć przyjęcia obywatelstwa Królestwa Serbii Chorwatów i Słowenii, jednakże z uwagi na jego udział w wojnie pko Serbii odmówiono mu prawa powrotu i skonfiskowano jego dobra. Pozostał więc w Karyntii, gdzie zmarł w trakcie leczenia szpitalnego. Pochowano go w Wiedniu na koszt byłego cesarza Karola przebywającego na wychodźtwie w Szwajcarii.
