Twierdza
Przemyśl
Fort I.6 Dziewięczyce
Położenie strategiczne.
Ulokowany na wzgórzu 232 m n.p.m. ostrzałem pokrywał obszar potoku Buchta i Tyszkowic. Tradytorem flankował forty główne nr II „Jaksmanice” i III „Łuczyce”.
Historia budowy.
Forty grupy siedliskiej budowano jako zupełnie nowe instalacje obronne. Decyzja o ich budowie zapadła dopiero na przełomie lat 80-tych XIX w. D. Salis- Soglio udało się uzyskać akceptację von Becka na przesunięcie linii obrony wschodniej części Twierdzy na linię wzgórz siedliskach, co polepszało wydatnie obronność tego odcinka narażonego pierwotnie na ostrzał przeciwnika właśnie z linii tych wzgórz. Grupę siedliską jako najbardziej narażoną na wrogą akcję miały tworzyć głównie dzieła pancerne. Sam fort I „Salis-Soglio” zaprojektowano jako pancerny (projektu nie zrealizowano) uznając za wystarczające przesunięcie linii obrony na poprzedzające go dzieła pomocnicze w tym fort I/6 (oznaczony początkowo jako Id, a następnie I/6 >„Dziewięczyce”). Fort ten wzniesiono pierwotnie jako artyleryjski, modernizując następnie w latach 90-tych XIX w. na pancerny.
Koszt budowy.
Koszt realizacji wyniósł ok. 250 tys. florenów.
Opis obiektu.
Fort posiadał nietypowy narys będący wynikiem modernizacji konstrukcji artyleryjskiej i przekształcenia jej w pancerną. Ostatecznie uzyskał narys barkanu. Pełnoprofilowanej fosy broniła kaponiera grodzowa osłaniająca przy tym baterię polową dobudowaną do prawego barku dzieła i połączoną wspólną fosą. Komunikacja z kaponierą odbywała się poprzez zachowaną poternę osiową. Na wyposażeniu kojca znajdowały się ckm-y 8 mm M.93. Na prawym barku zlokalizowano kompleks bojowy w postaci baterii pancernej wraz z tradytorem oraz pomieszczeniami magazynowymi i opatrunkowymi (względnie koszarowymi). Komunikację zapewniała poterna z części centralnej. Drugi kompleks stanowił budynek koszarowy w centrum dzieła z izbami mieszkalnymi i schronami pogotowia dla piechoty (obsady wału). Trzeci budynek w lewej części dzieła stanowił pierwotny budynek koszarowy zachowany z dzieła artyleryjskiego (prawdopodobnie podobnego do dzieł I/3 i I/4). Pozostały z niego izby mieszkalne, wał z poprzecznicami i 2 działami na odkrytych stanowiskach ogniowych (prawdopodobnie haubice 15 cm wz. M.94).
Załoga.
Komendant, 125 piechurów (1/2 kompanii piechoty), 6 pionierów i kompania artylerii.
Uzbrojenie artyleryjskie.
2 wieże pancerne z 8 cm Panzerkanone M.94, 4 armaty 12 cm Minimalschartenkanone M.96 w kazamatach pancernych w tradytorze, 2 x 15 cm haubice wz. 94 na odkrytych stanowiskach, 1 pancerna wieża obserwacyjna i 8 x 8 mm karabiny maszynowe M.93.
2 czasze o oznaczeniu S.61 i S.62 zostały na polecenie Ministerstwa Wojny wysadzone w grudniu 1917 r. przez jednostki przyczółka mostowego.
Dojazd.
Fort położony na stronie ukraińskiej
Stan zachowania.
Dobrze zachowany blok koszar.
Literatura:
„Twierdza Przemyśl” Franz Forstner
„Grupa Siedliska” Tomasz Idzikowski w „Twierdza Przemyśl w Galicji” Przemyśl 2003
„Twierdza Przemyśl. Powstanie. Rozwój. Technologie” Krosno 2014, Wyd. Arete – Tomasz Idzikowski
„Artyleria Twierdzy Przemyśl” Przemyśl 2002 - Julian W. Kurek, Mariusz Kurek