Twierdza
Przemyśl
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz portal może działać lepiej. Aby się dowiedzieć więcej o cookies, proszę kliknąć tutaj:Polityka cookies.
Położenie strategiczne.
Fort tworzył grupę forteczną z Fortem nr XIII „San Rideau”. Zlokalizowany pomiędzy fortem głównym a rzeką San.
Historia budowy.
Powstał w latach 1900-1903 jako fort piechoty. W obwodzie zastąpił zniwelowaną baterię 11a „Wyszatyce”, która była za bardzo wysunięta do przodu, poza planowany obwód obronny, co utrudniało jej obronę.
Opis obiektu.
Forty tego rodzaju stanowiły wypełnienie międzypól fortów głównych. Ze względów oszczędnościowych nie były wyposażane w fosy pełnoprofilowane (pełny profil otrzymała fosa w szyi). Budowano je na narysie półkola. Obrona fosy i stoku odbywała się przy użyciu piechoty ostrzeliwującej przeciwnika z ławki strzeleckiej ulokowanej za koroną wału oraz lekkich dział w liczbie od 2 do 4 sztuk. Fosę i wał zaopatrzono w przeszkody naturalne (roślinność) oraz drut kolczasty utrudniające dostęp atakującemu przeciwnikowi. W szyi fortu ulokowano parterowe koszary dla załogi, które wraz ze schronem centralnym pełniącym rolę schronu pogotowia dla walczącej załogi na wale stanowił jeden budynek. Koszary i schron posiadały wybieżnie na wał. Wał nie posiadał poprzecznic. Szyi broniła basteja (w innych fortach tego typu rolę tą pełniła kaponiera szyjowa). W koszarach zastosowano podobną konstrukcję jak w forcie VI „Helicha” i III „Łuczyce” używając betonowego stropu ze stalowymi belkami zaś ściany wykonano z cegły.
Załoga.
Komendant i 125 piechurów (1/2 kompanii piechoty).
Artyleria.
Od 2 do 4 lekkich armat polowych
Stan zachowania.
Wysadzony w 1915r., a w latach 1920-1930 zostały rozebrane koszary szyjowe.
Dojazd.
Bolestraszyce, gm. Żurawica.