Twierdza
Przemyśl
Karabin maszynowy Salvator – Dormus M.1893 kal. 8 mm.
W 1888r. dwaj austriaccy konstruktorzy : pułkownik artylerii Georg von Dormus i arcyksiążę Karol Salvator wykonali prototyp i opatentowali karabin maszynowy, który uzyskał oznaczenie M.1893, a jego produkcję rozpoczęła fabryka Śkoda w Pilźnie.W 1893 r. karabin wszedł do uzbrojenia armii austro-węgierskiej pod nazwą Mitrailleuse M/93. Masa karabinu wynosiła -20 kg, długość lufy – 530 mm, pociski 8 x 50 mm R, szybkostrzelność 180-250 strz./min, magazynek 20-30 nabojowy. Lufa chłodzona była wodą, a naboje były smarowane olejem celem uniknięcia zatarcia w komorze nabojowej. Był używany do uzbrojenia twierdz, w tym przemyskiej zamontowany w opancerzonych stanowiskach chroniących obsługę (ok. 15 szt), a także w marynarce wojennej. Pomimo przeprowadzonej w 1902r. modernizacji, dodano statyw z tarczą pancerza i siedzenie dla strzelca, szybko stał się bronią przestarzałą i zastąpiono go karabinem Schwarzlose M.07 i M.07/12.
Karabin maszynowy Maschinengewehr Schwarzlose M.07 i M.07/12 kal. 8 mm.
Ciężki karabin maszynowy, którego konstruktorem był Niemiec Andreas Wilhelm Schwarzlose wprowadzony został do uzbrojenia armii austro - węgierskiej w 1907 r. i stanowił podstawowe uzbrojenie armii i fortów twierdz galicyjskich. Dane techniczne: długość lufy - 530 mm, masa karabinu - 20,7 kg (M.07) i 22,4 kg (M.07/12),masa podstawy - 19,0 kg, szybkostrzelność – 400 strz./min, maksymalna prędkość początkowa pocisku – 720 m/s, a skuteczność ok. 1 km. Karabin mocowano na trójnogu, a nóżki z wysuwanych teleskopowo rur stalowych pozwalały na regulację wysokości. Jego wadą konstrukcyjną był system ładowania amunicji, który wymagał każdorazowego oliwienia pocisku przy wprowadzaniu poszczególnych sztuk do zamka. W tym celu broń została wyposażona w skomplikowany mechanizm umożliwiający oliwienie (rodzaj pompki) oraz w podajnik amunicji. Lufa karabinu oksydowana z zewnątrz i z nabitym numerem, miała żywotność – 15000 strzałów, dlatego w komplecie było 5 luf zapasowych.
Powyższe wady zostały poprawione w modelu MG 07/12 (szybkostrzelność podwyższono do 600 strz/min) i przyjęto chłodzenie wodne. Zastosowano w nim zamek odrzutowy półswobodny, a dla ograniczenia silnego płomienia wylotowego, wylot lufy wyposażono w lejkowaty tłumik płomienia. Broń tą stosowano również w samolotach CK floty w wersji M.16 iM.16A.
Do sierpnia 1914 r. wyprodukowano 9 215 szt km Schwarzlose w różnych wersjach, w tym 2 500 szt dla armii austro-węgierskiej, a do końca wojny ok. 50 000 szt.
M.07 w porównaniu ze stosowanym przez armię rosyjską karabinem Maxim, posiadał krótszą lufę i wagę mniejszą ok. 1/3. Karabin ten był niezawodny, łatwy w obsłudze z uwagi na prostą konstrukcję, miał niewielką masę i był tani w produkcji. Do jego transportu wykorzystywano muły lub konie.
Karabin ręczny Mannlicher wz. 1895.
Był kolejnym udanym projektem konstruktora Ferdynanda Mannlichera, który rozwijał swoje konstrukcje strzeleckie od 1880r. Bezpośrednio stanowił rozwinięcie udanej konstrukcji z 1885r. W karabinie zastosowano zamek ślizgowy dwutaktowy oraz oryginalne rozwiązanie magazynka pudełkowego. Problem konstrukcyjny stanowił zamek, bowiem pomimo łatwości obsługi (ładowanie) występowały znaczne trudności w usuwaniu łuski z komory. Dochodziło do tego, że żołnierze kopniakami w zamek usuwali jego zacięcia (skutkiem tego były uszkodzenia broni) co wymogło wzmocnienie zamka w dalszych konstrukcjach. W karabinie z 1885r. używano amunicji Werndla wz. 1877 na proch czarny. Karabin z 1886r. wyposażono w lepszy magazynek, który po wystrzeleniu wszystkich nabojów samoczynnie odpadał od karabinu. W 1890r. do użycia wprowadzono amunicję na proch bezdymny kal. 8mm. Poprawa osiągów balistycznych amunicji wymusiła zmianę w karabinie urządzeń celowniczych. Bazując na doświadczeniach wprowadzono w 1895r. poprawioną wersję karabinu zmieniając konstrukcję jego zamka. Mimo to pozostał on nadal dwutaktowym (ruch tył – przód). Broń otrzymała w całości drewnianą osłonę. Lufę zaopatrzono w drewnianą nakładkę aby wyeliminować wcześniejszą wadę łatwo przegrzewającej się lufy, która parzyła dłonie strzelca. Dane techniczne karabinu: lufa kal 8 mm miała długość 765 mm, a cała broń – 1,3 m, waga – 3,65 kg , prędkość początkową pocisku – 620 m/s, pojemność magazynka – 5 szt. Z przodu lufy za pomocą tulejki osadzona była muszka pryzmatyczna, a z tyłu lufy celownik ramkowy z 4 szczerbinami do strzelania na odległość od 600 do 2400 kroków. Wadą karabinu był zbyt mały ciężar, co powodowało silny odrzut broni podczas strzelania i tym samym mniejszą celność.
Na karabin nakładany był bagnet wz.1895, który miał głownię nożową ostrzem zwróconą do lufy. Rękojeść obłożona była drewnianymi okładzinami. Głowica rękojeści miała wycięcie i zatrzask do mocowania bagnetu. Na jelcu bagnetu był pierścień wchodzący na wylot lufy karabinu, co wzmacniało jego osadzenie.
Karabin ręczny Werndl M 1867.
Broń odtylcowa, jednostrzałowa na amunicję z czarnym prochem. Skonstruowany przez Józefa Werndla. Posiadał zamek obrotowy z kurkiem. Obrót zamka powodował odsłonięcie wlotu komory nabojowej. Po włożeniu naboju, zamknięciu zamka, napięciu kurka i zwolnieniu spustu, kurek uderzał w iglicę i powodował wystrzał. Zmodernizowany został w 1873r. Dane techniczne: długość – 1283 mm, dł. lufy – 838 mm, kal. -11,15 mm, nabój – 11,15 x 58 mm R, masa – 4,1 kg, prędkość początkowa pocisku – 411 m/s. Zastąpiony został przez konstrukcje Mannlichera, jednakże podczas I wojny stosowany był przez niektóre formacje, szczególnie tyłowe i pomocnicze oraz przez polskich legionistów.
Broń ręczna krótka.
W armii austriacko-węgierskiej stosowano szereg egzemplarzy broni palnej krótkiej począwszy od modelów rodzimych po broń obcą np. zdobyczną. W tym zakresie AOK pozostawiało korpusowi oficerskiemu pełną dowolność.